Natuurlijk zijn we tevreden over het concours in Hoogeveen. Hoera. Een eerste prijs, 81 punten. Maar dat was het dan ook. Geen euforie. Instrumenten inpakken, de bus in en terug naar Enschede. Overschakelen naar de kerstmuziek. Waarom lukt het me nou niet om heel erg gelukkig te zijn met de uitslag? Had die 81 nou niet 83 of misschien wel 86 kunnen zijn, opdat we steviger in de uitslag komen te staan. Aan de voorbereiding lag het niet. Zelden zoveel tijd besteed aan twee nummers. Aan de motivatie ook niet. We hadden goede zin. De muziek was niet te moeilijk. De nootjes die secties ingewikkeld vonden, werden zonder pardon weggestreept onder het motto ‘playback dat stukje maar’. Met de totaalklank was ook weinig mis. De geluidsopnamen van Jan Schreurs zijn het bewijs. De inzet van de dirigent dan. Hij was ontspannen als nooit te voren en hij zwaaide of zijn leven er van af hing. Nee, zijn inzet was hoog. Buschauffeur Bert deed het trouwens ook goed en de invallers ook. Geen punt, niets dan lof.
Waarom dan toch ‘maar’ 81 punten? De jury , die vermaledijde jury: daar ligt de oorzaak. Ze zaten boven ons, hoog verheven boven de blazers. De een vond dit, de ander dat. Ze penden raak voor een knaak en gaven een eindoordeel. Drie man sterk. Niet een gezegend met invoelingsvermogen of met het idee dat een concours leuk moet zijn. Ze cijferden de prestaties weg. Het viel mee voor De Bazuin maar wat te denken van de club die 75 punten kreeg voor een stuk en een ander korps moest met nog minder toe. Je zou toch nooit meer naar zo’n wedstrijd gaan. Ach, we hoeven pas weer over vijf jaar. Gaan we voor 81 punten. Prachtig, mooi, ik word euforisch. Leve De Bazuin. Hoera.
Henk ten Harkel
