Tot het laatst toe bleef zijn bariton-sax bij de hand. Bij zijn uitvaart op 22 februari stond dat instrument prominent in beeld, omdat Machiel Boers en de sax onafscheidelijk waren. Jaar-in-jaar-uit zat hij achterin het orkest bij de bassen en was niet te beroerd de wereld voor hem op allerlei mogelijke manieren op geheel eigen wijze te becommentarieren.
Hij was er elke donderdagavond. Machiel kwam alleen niet als lichamelijke ongemakken hem daartoe dwongen. Vorig jaar vierde hij met de leden van De Bazuin zijn gouden jubileum bij onze muziekvereniging. Vijftig jaar speelde hij op allerlei instrumenten tot hij de baritonsaxofoon in de vingers kreeg. Die stond hij niet meer af. Die was van hem en je kon hem zien genieten als de bassen weer eens een mooi tapijtje voor de andere muzikanten hadden neergelegd. Waarschijnlijk hoorde het instrument bij zijn karakter. Hij was dienstbaar, trouw en begaan met het wel en wee van zijn club. Iemand waarvan je je nooit kon voorstellen dat hij er niet zou zijn.
Eind vorig jaar ging het mis. Er werd een tumor ontdekt. En wat onvoorstelbaar was, gebeurde. Steunpilaar Machiel overleed op 22 februari. De Bazuin nam afscheid van hem. Naast de kist stond zijn baritonsaxofoon en achterin het orkest een lege stoel met daarop een roos.
